Typisch Katwijk
01-10-2018 Sanne's Hersenspinsels
Auteur: Sanne van Rijn
Tot vanmiddag had ik maar één aflevering Typisch Katwijk gekeken. Eentje maar. Omdat het nogal wat losmaakte 'op het dorp' en ik dus wilde weten waar men zich nou zo druk om maakte.
De aflevering gaat voornamelijk over de meeuwenoverlast. Nou ja, over drie buurvrouwtjes die daarover praten, hun plaatsje schoon schrobbend. Nou ja, vooral één vrouwtje dat daarover praat en twee van haar buurvrouwen die schoorvoetend, waarschijnlijk niet anders dan anders, haar betoog aanhoren en proberen hun eigen mening ertussen te krijgen en dat mooi kunnen vergeten. Neen, mevrouwtje 'vroeger was alles beter', weet alles beter. En dan die meeuwen he, wehnou. Ze wil ook wel even weten wat de buurman daar nou van vindt. Maar die is er alleen maar ff bij komen staan om ook op tv te komen, niet om naar het geleuter van zijn buurvrouw te luisteren. Dus krijgt ze niet meer dan een gemompel terug.
Dan is er nog Jeroen 'van Katwijk', de licht verstandelijk beperkte Katwijkse volkszanger die wil doorbreken met zijn covers van Joling en Bauer. Ik roep maar wat namen, ik heb eigenlijk geen idee. Lieve Jeroen werkt als schoonmaker en zingt daarnaast op lokale feesten en partijen. Zijn vader, vrachtwagenchauffeur, is zijn manager. Die droomde eigenlijk zelf van een doorbraak, maar nu hoopt hij dat zijn zoon doorbreekt. Jeroen dreams big en dat gunnen we Jeroen allemaal.
Verder was er nog de zwijgzame Chinees, of Vietnammer of Japanner, who knows, die al 20 jaar in de loempiafabriek werkt zonder ook maar met iemand te praten en een eenzaam opaatje dat zichzelf omringt door foto's van zijn overleden vrouw, zijn eigen prakkie nog klaarmaakt, in zijn scootmobiel over de boulevard scheurt zonder rechts voorrang te geven en zijn buurvrouw probeert te versieren.
Zo, dat was uitzending één. Niet lang daarna werd ik benaderd door een programmamaker van de humanistische omroep. Ze gaan een programma over Katwijk maken. Nou ja, over de cultuur in kustplaatsen, met een filosoof, en Katwijk is daar één van. En ze hadden gehoord van de Katwijkse Ziekte en van mij, via via. Of ik mee wilde doen? Ja, dat wilde ik wel. Omdat het mijn missie is om de ziekte zo bespreekbaar mogelijk te maken.
Dus ging ik zitten met de journaliste en had een voorgesprek over HCHWA-D. Wat de ziekte is, hoe het mijn leven en dat van mijn familie beïnvloedt en wat de Katwijkse cultuur te maken heeft met o.a. het taboe. Afgelopen week werden we opgenomen. Ik zat een avond bij de afdeling genealogie in het Katwijks Museum. Filmde een interview met mijn moeder en zus over onze zingeving in het leven. Er werd vastgelegd hoe ik mijn neefje en nichtjes knuffelde toen ze uit school kwamen. Helemaal prima natuurlijk.
En... ik werd geïnterviewd bij het graf van mijn opa, oma en tante. Achteraf schaamde ik me. Mooie tv vraagt wat, dat begrijp ik. Maar ik wilde daar eigenlijk helemaal niet staan. Ik wilde niet dat de graven van mensen die nog steeds geliefd worden, en zeker niet een familiegraf, als achtergrond dienden voor een interview. Voor een mooi verhaal. Maar voor je het weet, sta je daar. Zij zeiden: 'Zou je op de begraafplaats willen filmen?'. Ik zei: 'Alleen als de graven niet expliciet in beeld komen.' Dan loop je de begraafplaats op, gaat de camera aan en begint het interview ineens als je bij het graf van je opa en oma staat. En ik durfde niet eens aan mijn moeder of anderen te vertellen dat ik dat had gedaan.
Tijdens een van de opname-momenten vertelde ik aan de regisseuse dat ik af en toe naar het stilte-uur in de Soefitempel ga. De journaliste appte me vandaag om te vragen of ik nog andere Katwijkers ken die dat doen, omdat ze dat willen filmen. En oh ja, dat ze vandaag een draaidag hadden gehad en dat het zo'n mooie uitzending wordt, omdat hier zoveel leuke mensen wonen!
'Dat is mooi', appte ik, 'ik hoop dat je een mooie tegenhanger van Typisch Katwijk maakt'. Toen ik dat had gezegd, bedacht ik me dat dat ik eigenlijk ook een mooie ben. Ik heb die hele serie niet eens gekeken! Veeg zomaar al die mensen van tafel.
Dus ging ik er vandaag even goed voor zitten en kreeg de glimlach niet van mijn gezicht. Van die mannen die met hun bakkie aan hun ouwerwetse meubelsetje zitten. Het 'kind en meid' aan het einde van de zin, ook tegen vrouwen van in de 80. Het kijken naar de kleur van de zee en weten waar de wind vandaan komt. De Kattukse koekjes van de markt.
Ze vroegen mij tijdens een van de interviews: 'Waarom blijven Katwijkers eigenlijk op Katwijk?'. Even schoot door mijn hoofd dat mijn antwoord me misschien zou beschamen. Omdat er zoveel vrienden Katwijk ontvluchten. Zich schamen voor 'het Katwijkse'. Even schoot het door mijn hoofd. Maar ik gaf eerlijk mijn antwoord: 'Vanwege familie. Vanwege strand en duinen.' Daarom houd ik van Katwijk.
Dat is niks om je voor te schamen. En als de mensen in 'Typisch Katwijk', typisch Katwijk neerzetten, dan houd ik er alleen maar meer van.
Eens kijken wat ze van mij maken binnenkort..