Geitenpaden en biljart

19-12-2016 Terugblik, Schrijverspunt

Mijn trouwe schare fans, bestaande uit een stuk of tien personen, waarvan acht familieleden, zijn er inmiddels aan gewend geraakt dat ik mijn doorwrochte politieke en maatschappelijke analyses met kwinkslagen en knipogen lardeer. Deze maand zal ik hen teleur moeten stellen: de huidige toestand in de wereld nodigt niet uit tot luchtige scherts.

Minister President Mark Rutte heeft zijn geitenpaadje naar het tekenen van het Oekraineverdrag gevonden. Denkt hij, want behalve degenen die toch al wilden dat hij zou tekenen is niemand het ermee eens. Eindelijk verlost van de stroopwafelpietendiscussie, heeft de Nederlandse Publieke Omroep in een oikofobische vlaag van verstandsverbijstering zich in het onzalige hoofd gehaald om de kerstviering om te dopen tot een “Decemberviering”. Om de Kerst een feest voor iedereen te maken én er zeker van te zijn dat verderfelijke Nederlandse (?) tradities onderwerp van discussie blijven. Zucht.

Dit soort geitenpaadjes en pedante, opvoedkundige, door belastinggeld gesubsidieerde acties waar niemand om heeft gevraagd, leiden ertoe dat de Nederlander zonder immigratie-achtergrond zich steeds meer in de hoek gezet voelt en zijn toevlucht zoekt in de extremen van het politieke spectrum, waar Jan Roos, Thierry Baudet, Geert Wilders en nu zelfs het aan het weblog Geenstijl gelieerde Geenpeil hen in een hopeloos verscheurd politiek landschap met gespreide armen op staan te wachten.

Nee, de lust tot lachen is me vergaan. Temeer omdat ik nu ook op het persoonlijke vlak door rampspoed getroffen ben. Corruptie en nepotisme hebben me nu persoonlijk geraakt.

In het volste vertrouwen ook dit jaar de wisselbeker van het kersttoernooi van biljartvereniging “Ons Geluk” met het grootste gemak te heroveren en een kalkoen mee naar huis te nemen, had ik de beker afgelopen donderdag maar gewoon thuis op de kast laten staan. Zinloos om dat ding heen en weer te slepen. Een (voorlopige) misrekening: ik heb het frauduleuze karakter van de voorzitter, een gepensioneerde boekhouder die de scorekaarten op zijn manier bijhoudt, schromelijk onderschat.

Binnenkort zal Corrie van den O., de uitbaatster van “Het Verlaat” in Almkerk, gesommeerd worden de beelden van de beveiligingscamera en de scorekaarten vrij te geven, zodat het met het onderzoek belaste rechercheteam die met elkaar kan vergelijken. Voorzitter Joop van den H. zal worden aangehouden en wegens vluchtgevaar in voorlopige hechtenis de afronding van het onderzoek af moeten wachten. Een voorlopige hechtenis die de rechter ongetwijfeld in levenslange gevangenisstraf om zal zetten. Dat zal hem leren, die corrupte beunhaas.

Ja, ik ben woedend.

Om mijn lezers niet te lang in spanning te houden, zal ik alvast een korte beschrijving van de vastgelegde beelden geven, of althans de belastende delen ervan. Het kan wel even duren voordat Hart van Nederland hier lucht van krijgt en ik wil jullie niet al te lang in onzekerheid laten.

Donderdag, 15 december 2016
Plaats Delict: “Het Verlaat”, Almkerk

20:00 Het toernooi neemt een aanvang. Henk R. trapt af tegen Peter M. Helaas was ik daar door mijn ietwat late binnenkomst niet bij, maar als resultaten uit het verleden een maatstaf kunnen zijn, zal het ongetwijfeld een onthutsend slechte partij geweest zijn.

20.30 Ondergetekende treedt aan tegen meneer de voorzitter zelf. Ik speeld de wedstrijd van mijn leven en Joop, die onder invloed van Jonge Klare bij herhaling zijn oriëntatie verliest, moet even zo vaak voorzichtig door vicevoorzitter Peter M. in de richting van het biljart gedraaid worden. Om daar een wanhopige poging te doen drie ballen met elkaar in aanraking te laten komen. Uiteraard zonder daar erg vaak in te slagen.

21:10 Piet N. vs. Pim van B. Een weergaloze schertsvertoning. Beiden zijn nuchter al nauwelijks in staat om een punt te scoren, laat staan in licht aangeschoten toestand. Het is het aankijken niet waard; een belediging, niet alleen voor de biljartsport, maar voor het hele menselijke ras. Mijn voorstel om die twee voor wanprestaties te royeren wordt in een algemene stemming van tafel geveegd. Geen idee waarom. Aangezien de wedstrijden zijn gelimiteerd tot vijftien beurten voor elke speler, zijn ze vanzelfsprekend snel klaar.

21:30 Timo B. mag het opnemen tegen André van V. Toegegeven: beide kunnen in hun normale doen een potje biljarten. Maar niet vanavond. Anderhalf uur na aanvang van het toernooi hebben ze al zoveel alcohol in hun bloed dat daarmee ziekenhuisapparatuur gesteriliseerd kan worden. Als het startsein is gegeven, lazert Timo van zijn barkruk en belandt met zijn gezicht in het tapijt. André wankelt naar het biljart, mist, en raakt in de knoop met de tafels en stoelen die rondom het biljart staan opgesteld. Hij wordt met een kettingzaag bevrijd en daaropvolgend ontvouwt zich een schouwspel dat elke beschrijving tart, dus ik ga het niet eens proberen. Zelden hiervoor heb ik het ongenoegen gehad getuige te zijn van zo’n flagrant vertoon van onkunde.

22:00 Er zijn inmiddels drie of vier fusten bier en twee kratten jonge jenever soldaat gemaakt; het meeste daarvan door uitgerekend degenen die een poging mogen doen het laatste potje te spelen: Alex B. en Piet T. Alex was al eerder op de avond met zijn bakkes in een grote pan satésaus in slaap gevallen. Hij was ternauwernood van een gewisse verdrinkingsdood gered, door Corrie van den O., die hem aan zijn kruin uit de bruine smurrie had getrokken. Alex staat er daarom, met de pindasaus nog achter z’n oren, met lodderige ogen, niet al te fris bij.

Piet moet worden gewekt, want die heeft zich ergens in een hoekje teruggetrokken en ligt daar in foetushouding opgerold in zalige onwetendheid, in de armen van het olijke koppel delirium en tremens. Bij kennis gebracht met een emmer water buigt Piet zich over het biljart voor de afstoot en kotst pardoes een onwelriekend mengsel van halfverteerde saté, bier en kroepoek over het groene laken. Ondertussen zijn we Alex kwijtgeraakt en vinden hem na enig zoekwerk in innige omstrengeling met de WC-pot, alweer in slaap gevallen. Waarop de voorzitter in een kortstondige en steeds zeldzamer wordende vlaag van luciditeit besluit deze laatste wedstrijd dan maar af te blazen. Geen punten voor beide heren.

23:00 Prijsuitreiking. Terwijl de rest van de club, of in ieder geval het deel dat nog over een enigszins werkend brein beschikt, in een bitterballengevecht verzeild is geraakt ben ik nog de enige die nuchter genoeg is om mijn verdiende prijs in ontvangst te nemen. Terwijl ik mijn al voorbereidde speech uit de binnenzak van mijn jas vis, kijkt voorzitter Joop, overeind gehouden door Peter Moerman, me met een kwaadaardige fonkeling in zijn ogen recht in mijn gezicht aan, ontwijkt een bitterbal en liegt glashard dat uitgerekend Timo B. de winnaar van de avond is.

Het dringt pas tot me door als ik al met een uitgestoken hand en met een uitdrukking van gespeelde bescheidenheid op Joop afloop.

Wat er daarna is gebeurd weet ik niet. Er knapte iets in me en het beeld sloeg op zwart. Ik werd vrijdagmorgen onder de butsen en deuken en blauwe plekken in een gecapitonneerde cel wakker. Na enige tijd hysterisch om me heen geslagen te hebben, wat niet meeviel in een dwangbuis, vond ik een Whatsappje van de heer B. in mijn telefoon met het verzoek de wisselbeker "even bij hem thuis af te leveren".

Dat had hij gedacht. Ze zullen die beker met een koevoet uit mijn koude, levenloze handen moeten wrikken. Dat ie stikt in z'n kalkoen.