Waarom mannen van darts houden
22-11-2017 Weblog HoeMannenDenken
Zoals de naam al doet vermoeden, is het de missie van dit weblog om aan vrouwen uit te leggen Hoe Mannen Denken. Dat is een nobel en noodzakelijk streven in deze tijden van interseksuele verwarring. Met enige regelmaat slagen we er zelfs in. Voor sommige onderwerpen is een uitleg lastig en soms, heel soms, onmogelijk. Dat laatste werd me weer eens pijnlijk duidelijk toen ik mezelf vorige week met een biertje en een zak chips op de bank installeerde, om een paar potjes darts te gaan bekijken.
“Wat vind je dáár nou toch áán?” vroeg mijn vrouw me voor de zoveelste keer, met die uitdrukking van gelijke delen verbazing, geamuseerdheid en wanhoop op haar gezicht. Een uitdrukking die ik goed heb leren kennen. Mijn vrouw snapt mannen niet – en mij nauwelijks.Ik moet bekennen dat ik dan, noodgedwongen en wat lafjes, met een grapje reageer.
“Ik kijk voor de walk-on girls, lieve.”
Dat is maar half gelogen, want die walk-on girls zijn een feest voor het oog. Met van die grote tieten en brede, barensvriendelijke heupen in een spandex glitterjurkje, dat al dat rijkelijk met siliconen volgespoten vrouwenvlees nauwelijks binnen kan houden. Ze lonken verleidelijk in de camera, met hun ranke, gelijkmatige snoetjes in een eeuwige fish gape verwrongen. Ik word er blij van en ik denk dat ik wat dit betreft voor het gros van de mannen spreek. Toch kunnen deze dames de aantrekkingskracht van een avondje darts op de mannelijke ziel maar deels verklaren.
Je kunt het schouwspel van twee lelijke, dikke, zwetende mannen die om beurten drie pijltjes in een bord mogen gooien, op geen enkele manier aantrekkelijk maken. Zelfs ook niet als je de scores van beide spelers om laat roepen door iemand die zich in een gênante staat van seksuele opwinding lijkt te bevinden. De organisatoren hebben dit aan het spel inherente probleem op een briljante manier opgelost, door er een heel circus omheen te bouwen.
De spelers worden door een bulderende, diepe basstem aangekondigd alsof ze uitzonderlijk begaafde supersterren zijn. Een lichtshow en rookkanonnen worden met succes aangewend om de aandacht van de spelers, die er niet uitzien als uitzonderlijk begaafde supersterren, af te leiden. Hun merites en tamelijk infantiele bijnamen (The Power, Mighty Mike, The Iceman, om er maar een aantal te noemen) worden bekend gemaakt.
De darters kijken met iets wat voor een vastberaden frons door moet gaan in de camera en uit alle macht niet naar die zinderende, bloedmooie berg seksuele energie naast hen. De walk-on music wordt gestart en onder het gejoel van een uitzinnig, carnavalesk publiek begeven de spelers zich waggelend naar het podium, waar hun enige echte uitdaging van die avond wacht: het trapje omhoog naar het podium.
Wat mij betreft is dit het hoogtepunt van de avond. Probeer maar eens met een body mass index van tenminste honderdvijftig een trap te beklimmen. Lukt je niet. Hen wel. Het is alleen daarom al onvoorstelbaar dat ze elk jaar worden overgeslagen bij de Sportman van het jaar-verkiezingen. Niet eens een nominatie. Geen wonder dat die vadsige Vlijmenaar, alias “Mighty Mike”, alias “The Gherkin”, zich elk jaar kwaad maakt. Elke keer als hij met een rood aangelopen kop, op het randje van een beroerte, het podium heeft gehaald, zie je hem denken: “Hoezo, geen sportman van het jaar, ikke?”
Het is heerlijke televisie. De enige puntjes van ergernis die ik tot nu toe heb kunnen ontdekken, zijn het dartsspel zelf en Co Stompé, die niks kan, niet eens darten, maar toch niet is weg te slaan van de tafel met commentatoren. Ik zweer het: als ik die gratenbaal nog één keer “dat gaat in het koppie zitten” hoor zeggen, zoek ik hem op. Dan rook ik hem uit om hem heel lang en hard het licht uit z’n ogen te schelden.
Enfin. De kijker zal zich na de walk-on en het imposante podiumbeklimmen door het half uur of zo dat deze onzin in beslag neemt heen moeten worstelen om het volgende audio-visuele spektakel te kunnen bekijken. Een andere darter, een verse walk-on girl en een ander muziekje, maar grotendeels hetzelfde laken een pak. En dat alles onder het sarcastische commentaar van je eega, die zich chagrijnig achter de computer heeft teruggetrokken. Heerlijk!
Leg dat maar eens uit.