Verkiezingen en Pieten

19-11-2016 Terugblik, Schrijverspunt

Het was me het maandje wel. Boze, blanke Amerikanen zijn het nepotisme en de zelfverrijking van een toplaag dan toch eindelijk moe geworden en hebben daarom bij gebrek aan beter een baviaan het witte huis in gestemd. Vorige maand stelde ik nog voor om horrorclowns een baantje in de politiek aan te bieden, om ze van de straat te halen en omdat toch niemand het verschil zou merken. Ik wist niet dat die Yankees hier meelazen. Net als de rest de rest van de wereld, zal de toekomstige machtigste man ter wereld zich ongetwijfeld afvragen: “Wat nu?”

In vertwijfeling werpt hij een blik op zijn verkiezingsprogramma.
“Make America great again!” Hm... verdient nog enige uitwerking.
“Change!” Dat moet lukken!

Een muur langs de grens met Mexico, betaald door Mexico, lijkt ‘m wel wat. De Canadezen hebben waarschijnlijk plannen in dezelfde richting, maar dat mag de pret niet drukken. Er zullen daarna heel wat appels ongeplukt blijven, veel gazons van rijke Amerikanen onbesproeid. En wie moet de kinderen van welgestelde Amerikanen naar school brengen als de meid teruggestuurd wordt?
Ik zie het al voor me: een druk, druk, drukke yup ziet tot zijn verbazing om acht uur ’s morgens een kleuter verloren door zijn huis dwalen.
“Shouldn’t you, like, be in school or something?”
“I don’t know, I’m five. Where’s Consuela?”

Een streep door het klimaatverdrag, handelsverdragen op de schop, een miljoenmiljard euro naar wegen en bruggen, uit de NAVO, belastingen omlaag en alles terugdraaien wat Obama voor elkaar heeft gekregen: je kan hem niet verwijten dat hij geen ideeën heeft. Of alles ook erg doordacht is, blijft nog de vraag. Amerika, de bully van de global village, zal zich voornamelijk met zichzelf en zijn belangen bezig gaan houden. Poetin is al nieuwe namen aan het verzinnen voor Tallinn en Riga. Ik gok op St Poetinburg en Vladgrad. Klaipeda wordt Trump City, in ruil voor de annexatie van de rest van de Oekraïne.

Na de Brexit en dit succes ruiken Europese rechtspopulisten bloed. Er hangt iets in de lucht; verwachtingsvolle blijdschap vult hun hart. Die van ons staat voor de rechter, wat hoogstens zal resulteren in een relatief kleine geldboete en een hoop publiciteit. Best handig, zo vlak voor de verkiezingen. Met dank aan de permanent gekwetsten, die de beginselen van timing bijgebracht zal moeten worden. Of juist niet.

God, wat waren we gekwetst met z’n allen, de afgelopen maand. Droefenis en slachtofferschap alom.
Marokkanen zijn gekwetst door Wilders, Surinaamse en Caribische Nederlanders door Zwarte Piet, blanke Nederlanders door alle anderen. De zetelrovers van DENK hebben zich heldhaftig en niet een klein beetje opportunistisch in de strijd geworpen en pleiten voor verdraagzaamheid en wederzijdse acceptatie. Als je hun bizarre verkiezingsprogramma bekijkt, lijkt van dat “wederzijdse” geen sprake te zijn: het zal van één kant moeten komen. Ze willen een inclusieve samenleving bereiken door de oorspronkelijke bevolking weg te zetten als koloniale, racistische, roomblanke slavenhalers. Slogans en plannen spreken elkaar tegen. Succes ermee, jongens.

Interessante tijden voor de boeg. Wereldwijd staat de parlementaire democratie onder druk van het populisme en een nauwelijks verholen verlangen naar een sterke man, die orde op zaken zal stellen. Geopolitieke machtsverhoudingen verschuiven, met nieuwe allianties en nieuwe vijanden tot gevolg. De EU kraakt in zijn voegen door de weerzin onder de bevolking die zij zegt te vertegenwoordigen. In Nederland trekken Wilders enerzijds en een paar verdwaalde Turken anderzijds de verdeelde samenleving nog verder uit elkaar.

Met al dat nationale en internationale geweld voelt de Nederlander, die weldegelijk bestaat, zich als een schuimrubberen dobber op een woelige zee, heen en weer geslingerd en soms kopje onder geduwd door krachten waar hij geen vat op kan krijgen. Geen wonder dat hij zich vastklampt aan Zwarte Piet, of liever de discussie over deze vermeende racistische karikatuur. Een discussie die zo langzamerhand begint uit te monden in regelrechte rellen.

We staan zo goed als machteloos tegenover de gevolgen van globalisering en de geopolitieke spelletjes van grootmachten; de antizwartepietenbeweging is tenminste iets waar we nog wel wat over kunnen zeggen. Waar we tegen kunnen vechten. Dat doen we dan ook met tomeloze energie en met voldoende opgekropte frustratie om af en toe te vergeten dat we ab-so-luut niet racistisch zijn.

Sylvana Simons, DENK en anderen die zichzelf de slachtofferrol hebben aangemeten, hadden geen beter moment uit kunnen kiezen voor hun kruistocht.