Een ode aan de buschauffeur

24-08-2018 Sanne's Hersenspinsels

Terwijl ik bij de een-na-laatste halte van deze route instap is de buschauffeur lachend in gesprek met de laatste twee bezoekers van zijn bus die uitstappen: 'U mag ook verder meerijden hoor! Ik rijd vanaf hier verder naar de laatste halte en kom dan via de rotonde weer deze kant op!' Het principe van waarom dan nog verder meerijden als dit je halte is gaat aan me verloren, maar het aanbod is vriendelijk. Ikzelf stap overigens hier op en rijd dan het rondje wel weer mee terug op weg naar mijn bestemming, maar dat is gebaseerd op de geheel onlogische redenering dat ik op deze halte stuit vanaf mijn huis en ik anders de weg over moeten steken en daar op de bus moet wachten tot hij weer terug is van zijn rondje rotonde.

Terwijl het stel uitstapt, check ik in en loop daar naar achteren. Ik draai me om, om de beste man alsnog te groeten. 'Ahh', lacht hij, 'ik wist dat ik iets vergeten was! Hallo en welkom in mijn bus!'

Door de voordeur zegt hij tegen het stel dat als ze willen, ze gebruik mogen maken van het diensttoilet. Hij heeft de sleutel hoor, dus dat kan gewoon. Opnieuw bedankt het stel vriendelijk. Dan start hij de bus, rijdt lachend weg en maakt nog een opmerking. Die ik niet kan verstaan, want ik zit veel te ver weg, maar voor het idee geef ik hem lachend een knik terug via de achteruitkijkspiegel.

Elke nieuwe gast op de rit wordt vervolgens met open armen ontvangen, met als gevolg een heleboel lachende gezichten. Sterker nog, een hele vrolijke bus. De glimlach verspreidt zich. Nieuwe instappers groeten de andere forenzen met een enthousiasme dat ik weinig meegemaakt heb in het openbaar vervoer.

Tot mijn verbazing wordt er bij aankomst bij de halte helemaal niet geapplaudisseerd. Sterker nog, de net-nog-zo-vrolijkerds stappen uit zonder de beste man nog een blik waardig te gunnen. Ik wacht met uitstappen tot de meute voor me uit is, zwaai uitbundig naar mijn 'driver of the day' met een 'Doei, en bedankt he!' en stap dan uit.