Over instituten, vrouwen en mannen
29-09-2018 Sanne's Hersenspinsels
Auteur: Sanne van Rijn
Uiteindelijk zijn we met z'n allen maar een groepje mensen dat dingen verzint en gezamenlijk besluit zich daaraan te houden. Dat is wat democratie is. Dat is wat een tweede kamer is en een eerste kamer. Wat stemmen is. Dat is wat politie en justitie is. We hebben verzonnen dat we die instituten nodig hebben om met elkaar samen te leven en nu zijn ze niet meer weg te denken uit onze maatschappij. 'Maatschappij' is trouwens ook zo'n menselijk concept.
Dat gekke menselijke aspect heeft bij mij geleid tot een obsessie voor de huidige Amerikaanse politiek. Als psycholoog ben ik gefascineerd door de dynamiek tussen personen. Als ramptoerist verkneukel ik me bij al het drama. Als mens kan ik soms wel huilen als ik zie wat daar gebeurt. De niet-meer-zo-nieuwe president, je hebt misschien wel eens van hem gehoord, schudt de boel behoorlijk op. Instituten, oftewel het groepje mensen dat die instituten op dit moment vormt, wankelen. Want de President zou liever Dictator zijn en vindt al de instituten maar vervelend. Justitie? Zijn er alleen maar op uit om hem te pakken! De pers? Ook!
De laatste paar weken is de chaos misschien nog wel groter dan in al die tijd daarvoor. De Republikeinen hebben haast om een conservatieve rechter in het Federaal Hooggerechtshof te krijgen. Ze hebben haast, omdat ze nu een meerderheid hebben in zowel de Senaat als het Congres en dus bij een stemming een meerderheid 'Ja!'. In november zijn er verkiezingen en dan raken ze hun meerderheid misschien wel kwijt. Dus: haast.
Het Federaal Hooggerechtshof bepaalt de interpretatie van de grondwet en heeft daardoor grote invloed op de richting waarin het land zich beweegt. Hot topic: abortus. Mag het wel of niet? Natuurlijk niet, zeggen de conservatieven. En als het ze lukt en er is een conservatieve meerderheid in het Federaal Hooggerechtshof, waarschijnlijk voor lange tijd vanwege de aanstelling voor het leven van de rechters, komen heel veel Republikeinse natte dromen uit.
The Donald heeft Brett Kavanaugh voorgedragen als kandidaat. Had mogelijk iets te maken met het feit dat Brett vindt dat presidenten niet vervolgd mogen worden? Oftewel: de zittende president, naar wie een onderzoek loopt, mag iemand voordragen die mogelijk beslist over of ie wel of niet de bak in gaat. Kort gezegd. Beetje gek, toch? Maar: de instituten, zoals wij mensen ze beschreven hebben, laten het toe. Dus, Brett werd 'gehoord' door een commissie en zijn aanstelling leek kat in het bakkie.
Tot zover het politieke verhaal. Dan nu: het drama. Want er was ineens een vrouw die hem beschuldigde van aanranding toen ze op de middelbare school zaten. Die vrouw die wilde, anoniem, aan de wereld duidelijk maken dat deze man absoluut geen stoel in het Hooggerechtshof verdient. Dat de onberispelijkheid die geëist wordt voor een levenslange benoeming op Kavanaugh absoluut niet van toepassing is.
Een persoonlijk drama voor de vrouw. Een politiek drama voor de Republikeinen. In de tijd van #metoo kunnen ze dergelijke aantijgingen toch moeilijk alleen maar bestempelen als 'smaad'. Ondertussen werd er steeds meer duidelijk over de aantijgingen en de vrouw. Haar anonimiteit kon, als zij haar zaak echt aan de man wilde brengen, niet bewaard blijven. Ze bleek niet 'zomaar een vrouw'. Nee, een doctor, in de psychologie. Shit, moeten die Republikeinen hebben gedacht. Fuckerdefuckerdefuck. Waarom niet een Mexicaanse schoonmaakster? Een laag-opgeleide single mom met drie baantjes en 6 kinderen van 7 vaders?
Er kwamen onderhandelingen tussen de Senate Judiciary Committee en het team van advocaten van Dr. Ford. Zij zei: 'Ik wil genoeg tijd krijgen om na te denken over het doen van mijn verhaal. Het zet mijn leven op zijn kop. Ik word bedreigd. Moet mijn huis uit. Mijn familie is in gevaar. Ik heb dit nooit in de openbaarheid gewild.' De Republikeinen zeiden: 'We willen je best horen, zo zijn we ook wel weer, maar dan wel NU. En nee, we laten de FBI jouw verhaal absoluut niet onderzoeken'. Had ik al gezegd dat ze haast hebben?
De pers vroeg: 'Vanwaar die haast?'. KellyAnne Conway, adviseur van Trump en advocate van de duivel, zei: 'We zijn toch zo aardig om haar te horen? Ondanks haar beschuldigingen aan het adres van onze alleraardigste kandidaat? Onze Brett, die het basketballteam van zijn dochter coacht? Onze All-American-Dad? Wat zeurt ze nou? Ja, ze krijgt misschien doodsbedreigingen. Maar, wat dacht je van ons?! Wij krijgen ze ook hoor! Dus.. wij zijn ook zielig!'
KellyAnne is in het bijzonder een obsessie voor me. Ze haalt standaard het bloed onder mijn nagels vandaan met haar griezelige glimlach en haar 'whatabouts'. Tegelijkertijd ben ik jaloers op haar verbale kwaliteiten. Ze verdedigt onverstoorbaar het onverdedigbare en maakt journalisten het leven zuur. Normaal kan ik dat soort kwaliteiten wel waarderen.
Maar nu, in reactie op Dr. Ford, was ik alleen maar klaar met Ms. Conjob. Dat je je niet goed kunt inleven in kleine kindjes die van hun ouders gescheiden worden om opgesloten te worden in tentenkampen is een ding. Maar zij moet toch niet onbekend zijn met de machtsinvloed van blanke mannen van middelbare leeftijd. Zeker niet van die van witte mannen van middelbare leeftijd in het congres. KellyAnne begrijpt heus wel dat Dr. Ford niet voor haar plezier uit de doeken doet hoe zij bijna verkracht werd. Dat ze doodsangsten heeft uitgestaan. KellyAnne weet heus wel dat Dr. Ford niet voor de ogen van miljoenen en miljoenen Amerikanen wil vertellen over het grootste trauma in haar leven. Voor een commissie van bevoordeelde mannen, die niets liever willen dan dat zij ongeloofwaardig overkomt, zodat ze dit 'maar achter de rug hebben' en Brett het Hof kunnen instemmen. KellyAnne begrijpt dat heus allemaal wel, maar dat zegt ze niet. Waarom zegt ze dat niet? Politiek gezien begrijp ik het wel. Menselijk gezien begrijp ik er niks van.
Dr. Ford stemde toe en getuigde in de Senaat. De Republikeinen beseften dat '11 angry men' vragen over seksueel misbruik door hun kandidaat ten opzichte van een vrouw in een kwetsbare positie laten stellen, misschien wat optische problemen zou opleveren. Dus huurden ze een vrouwelijke openbaar aanklager in, gespecialiseerd in zaken op het gebied van seksueel geweld, om de vragen te stellen. Of, zoals een Mitch McConnell, meerderheidsleider van de Republikeinen, tevens blanke man van middelbare leeftijd met veel macht, haar noemde: 'een assistent'.
Diezelfde Mitch had trouwens al geroepen dat ze hier even doorheen moeten ploegen, maar daarna gewoon ging stemmen hoor en dat Brett gewoon binnen no-time de nieuwste rechter zou zijn in het hoogste Hof van het land. Dr. Ford is namelijk in de war. Ja, ze is wel aangevallen, maar door iemand anders, dat kan nooit onze Brett geweest zijn. Die doet dat niet. Een Republikein ging zover om op Twitter een foto te plaatsen van die tijd en een van zijn klasgenoten te beschuldigen van het misbruik, met naam en toenaam, omdat ze op elkaar leken. Denk daar even over na. Een onschuldig persoon wordt nationaal beticht van een poging tot verkrachting. En dat alles om Brett voor november in het Federaal Hooggerechtshof te krijgen. Ook al heeft hij mogelijk weinig tot geen respect voor de veiligheid van vrouwen. Want ondertussen doken er meer beschuldigingen op. Een studiegenoot van Kavanaugh, die de wereld informeerde over feestjes waar vrouwen werden gedrogeerd en verkracht. Groepsverkrachtingen.
Je zou denken dat het niet bestaat. Je denkt, dit kan niet waar zijn, dit gebeurt niet. Maar ik werkte als psycholoog op de afdeling complex trauma en werd daar geconfronteerd met de gruwelijkheid van wat mensen andere mensen kunnen aandoen. Hoe verwoestend het kan zijn als iemand je tegen je wil aanraakt, je naakte huid betast zonder jouw toestemming. Bij je binnen probeert te dringen of dringt. Hoe dat je gevoel van veiligheid voor altijd aantast.
Des te groter het heldendom van Dr. Ford. Die vond dat Brett het op geen enkele manier verdiende om, na wat hij haar had aangedaan, over de rechten van alle Amerikaanse vrouwen te beslissen. Ze stond op en ging zitten, voor een commissie van boze blanke mannen en dat deed ze waanzinnig. Dr. Ford gaf ze zelfs nog een lesje 'hoe werkt geheugenvorming in het brein onder invloed van een traumatische gebeurtenis'. Niemand zou ooit tegen zijn of haar wil aangeraakt moeten worden. NOOIT. Maar gek genoeg ben ik in dit geval opgelucht dat het Dr. Ford was. Alleen de Dr. voor haar naam maakt het al onmogelijk haar onder het tapijt te vegen.
Brett was alleen maar heel boos. Over het samenspannen van de democraten met vrouwen om hem vals te beschuldigen. De reputatie van deze 'choir boy' en die van zijn familie te besmeuren. Vertelde in een interview met Fox News met puppy eyes, and his loving and supporting wife next to him, over het bewaren van zijn maagdelijkheid tot ver in zijn twintiger jaren, good boy. Ging tijdens zijn 'horing' uit zijn pan over de lastercampagne.
Liep vervolgens vast toen hem werd gevraagd waarom hij in hemelsnaam niet vraagt om een FBI-onderzoek. Waarom de President dat niet wil, de Republikeinen dat niet willen, Kavanaugh dat niet wil. Vraag dan om een onderzoek, laat de beschuldigingen objectief en deskundig bekeken worden, laat je onschuld bewijzen. Je straatje schoonvegen. Ga met een ongeschonden blazoen de stemming en het Hof in. Waarom doe je dat niet? Waarom?!
Brett liep vast. 'Ik ben onschuldig!', riep hij. 'Ik wilde al meteen deze horing, om over mijn onschuld te praten!'. Op de vraag waarom hij absoluut niet wil dat de FBI onderzoek doet, bleef hij een antwoord schuldig. De republikeinen beseften dat hij op zijn bek ging en besloten een andere aanpak. De vrouwelijke 'assistent' werd aan de kant geschoven en er kwam een pleidooi over hoe onethisch dit allemaal wel niet was. Een senator compleet over zijn toeren over de onbeschoftheid van de democraten jegens een man met ongeëvenaarde kwaliteiten en successen, opgeleid aan de beste scholen van het land! Nee, dat kunnen absoluut geen eikels zijn die vrouwen misbruiken. Dat bestaat gewoon niet! Dus: morgen gaan we gewoon stemmen. En dan stemmen we ja.
Maar er was 1 Republikein die openlijk twijfelde. Jeff Flake. Jeff neemt afscheid van de politiek na zijn ambstperiode en dat maakt het voor hem net even makkelijker om af en toe uit de maat te fietsen. Alle Democratische ogen waren gericht op Jeff. 'Jeff, please.'
Jeff wikte en woog en besloot zich bij het peloton aan te sluiten. Hij maakte zijn koers openbaar in een persbericht: 'Ik stem voor Brett'. Hij bracht het persbericht naar buiten en liep naar de lift om te gaan stemmen. Ja te gaan stemmen. Maar zijn lift werd opgehouden. Door twee vrouwen, die hem dwongen hen recht aan te kijken, terwijl zij hem vertelden over hoe zij misbruikt zijn. Hoe met een ja-stem, Jeff tegen alle vrouwen in de wereld zou zeggen: 'Het maakt niet uit wat jou is aangedaan. Je doet er niet toe.'
Jeff ging naar de zaal. Dacht na. Stond zijn recht af om te spreken. Stond op van zijn zetel, liep naar de overkant en wenkte een bevriende democratische senator. Samen verdwenen ze in een achterkamer, de anderen in de ruimte verbijsterd achterlatend. Ze kwamen terug en Jeff zei: 'Ik stem nu voor, binnen deze commissie. Onder voorwaarde dat de FBI een week de tijd krijgt om de aantijgingen te onderzoeken. Dan pas wil ik dat de gehele Senaat stemt over zijn benoeming.'
Jeff bleek ook gewoon maar een mens. En het mens Jeff won het van het instituut van de senator. En zo zorgde 1 man ervoor dat het gehele instituut opnieuw op zijn grondvesten schudde.
Heeft Kavanaugh het gedaan? Ik denk: waarom zou Dr. Ford zo hartstondig haar verhaal verdedigen, als zij daar niet absoluut van overtuigd is? Als het niet waar is? En als het niet waar is, waarom verzet alles en iedereen, including Brett, zich dan zo intensief tegen een FBI-onderzoek? Waarom worden andere getuigen niet gehoord? Maar, je bent onschuldig tot het tegendeel bewezen is.
We hebben door ons vermogen tot fantaseren een democratie opgezet. We geloven gezamenlijk in het belang daarvan. We geloven dat het onze veiligheid garandeert. Dat het zuiver is. We vertrouwen erop. We kijken naar onze bestuurders en zien mensen die het beste met ons voor hebben, ook al verschillen onze idealen.
Maar kijk, hoe het wankelt. Hoe kwetsbaar het is. Hoe politieke belangen het winnen van menselijkheid. En kijk hoe helden soms opstaan. Dr. Ford en Jeff Flake. Ik blijf kijken. Een beetje gefascineerd, een beetje verdrietig, een beetje verbijsterd en een beetje misselijk tegelijk.