De Tour en overig nieuws
17-07-2017 Terugblik, Schrijverspunt
Het begint me meer en meer op te vallen dat hoe kleiner het nieuws is, hoe harder het aankomt.
Mosul, of wat er nog van resteert, is bevrijd en daarmee lijkt een eind gekomen aan het ISIS-tijdperk. De overlevende kalifaatstrijders krijgen een koekje van eigen deeg en worden door de voormalige slachtoffers, of in ieder geval de nabestaanden ervan, en masse zonder mededogen gemarteld en vermoord. Het is nog te begrijpen ook, maar blij word ik er niet van. De koning is dood, leve de koning. Er zal de komende decennia nog heel veel bloed vloeien in die regio, niet in het minst omdat Rusland en de Verenigde Staten er hun proxy-oorlog aan het uitvechten zijn, waarmee de lokale inclinatie tot bloedvergieten alleen maar versterkt wordt.
Sinds de Arabische “lente” loopt het aantal slachtoffers per dag daar in de honderden, soms duizenden. Zo lang ik de Youtube-filmpjes vermijd raakt het me niet meer. Het menselijk leed is te grootschalig om nog te kunnen behappen.
Nee, dan dat meisje dat op klaarlichte dag in een drukbezocht park van haar fiets werd getrokken, verkracht, vermoord en zo werd gevonden: als oud vuil weggegooid in een ondiepe greppel. Ze was veertien jaar oud. De daders werden al snel opgespoord: leeftijdsgenootjes. Ook dit nieuws is niet te bevatten of te behappen, maar raakt je tot in het diepst van je wezen.
Het zijn de kleine drama’s die aangrijpen. De Amerikaanse jonge jongen die in Noord-Korea werd betrapt op het stelen van een vlag met daarop de beeltenis van ‘s lands gestoorde dictator, kwam een aantal maanden later thuis met een hersenoedeem. Hij was in een werkkamp beland en vervolgens letterlijk doodgeslagen. Niet om die vlag, welnee, maar om de eigen bevolking en de wereld te laten zien wat dat smerige regime kan maken. Je bent tweeëntwintig jaar oud, je maakt een inschattingsfout en je wordt kapotgeslagen. De wereld staat er bij en kijkt er naar.
De dood van deze jongen wordt gereduceerd tot een pionnenoffer in het grote, internationale schaakspel. Zo niet door de individuele lezer die dat nieuws toekomt. Door hem of haar worden de miljoenen Noord-Koreanen die al bijna zeventig jaar zuchten onder hetzelfde regime gereduceerd tot een statistiek; een voetnoot in de gewelddadige geschiedenis van de mensheid. Het menselijk brein is een wonderlijk ding.
De media houden er trouwens rare ideeën op na, voor wat betreft groot en klein nieuws. Op mijn favoriete radiostation (Radio 1 – ja, ik ben een nerd) moet deze maand werkelijk alles wijken voor de Tour de France. Ik heb een vrij gelijkmatig karakter, al zeg ik het zelf, maar er zijn twee dingen die me tot op het bot irriteren: Macaulay Culkin, dat etterbakje van Home Alone, en de Tour de France. Van geen van beiden kan ik me in de verste verte voorstellen wat nou precies de aantrekkingskracht op zoveel mensen kan zijn. Wat is dat toch?
Tweehonderd wielrenners met genoeg dope in hun bloed om een permanente residentie in een van de Jellinek-klinieken te rechtvaardigen, die een kleine maand lang zich het snot voor de ogen trappen op Franse landweggetjes. Spannend hoor. Dag na dag moet je aanhoren hoe ze als een kudde gedrogeerde schapen aan het klimmen, afdalen of sprinten zijn. Je hebt een kopgroep en een peloton. Trekt er één een spurt, dan hoor je Mart Smeets om een of andere onbegrijpelijke reden uit zijn plaat gaan. Af en toe lazert er een in een ravijn: lichtpuntjes in een breinsmeltend saai evenement.
I shit you not: Venus Williams, met het uiterlijk en de constitutie van een Leopard tank, werd door een veel jongere Spaanse tennisser op Wimbledon weggevaagd. In de laatste set van de finale, met een matchpoint tegen, werd de verslaggever van die wedstrijd genadeloos weggedraaid om plaats te maken voor Bauke Mollema die een miljoen kilometer voor de finish van een onbeduidende etappe besloot een sprintje te trekken. Terwijl Mosul werd heroverd werd het Nederlandse volk getrakteerd op een discussie over het gebrek aan Fair Play bij het wielrennen, of de renners even hun voet van het gas zouden moeten halen om een collega met materiaalpech nog een kans te geven.
De vraag waarom klein nieuws het wint van groot nieuws is eenvoudiger te beantwoorden, dan waarom de verslaglegging rond de Tour de France het wint van al het andere. Uiteindelijk wint degene die het snelste heeft gefietst. Punt. En nu oplazeren met dat circus.