Tradities en een hoop gezeur

01-05-2018 Terugblik, Schrijverspunt

Tradities, breek me de bek niet open.

We hebben weer een Koningsdag achter de rug. Gelukkig zijn we er weer een jaar van af. De mandenvlechters, klompenmakers, line-dancers, fierljeppers, knokkelkotsers en in folkloristisch kostuum gehesen dapen kunnen weer achter slot en grendel, waar ze thuis horen. Van alle Hollandse tradities is dit met vlag en wimpel de arremoeiigste en traditioneel aanleiding voor dat zure Republikeinse genootschap om weer even over het koningshuis te kunnen pissen. Die vindt een klein miljoen per dag vrij prijzig voor die poppenkast, maar slaagt er, tot hun eigen ongeloof en chagrijn, niet in om het krenterige, maar nochtans overwegend Oranjegezinde Nederlandse volk daarvan te overtuigen.

Ook die arme, struise Amalia, de gedoodverfde troonopvolgster, heeft het weer zwaar te verduren gehad. Ze werd gekeurd en door Twitterend Nederland te dik bevonden. Ik snap dat niet. Ik zie een niet onknap kind, ietwat aan de zware kant, met prachtige manen. Een gezond brok Hollands Glorie. Dat is een prestatie op zich voor het product van een grotendeels Duitse vader en een Argentijnse moeder.

Het is maar goed dat moeder Maxima wat vers genetisch materiaal in het van Nassau-geslacht heeft geïnjecteerd, want de stamboom van haar vader heeft zo weinig takken dat je alleen nog maar van een stam kan spreken. Na een kwart millennium van gearrangeerde huwelijken met halve familieleden mag ze blij zijn dat haar neus niet uit haar voorhoofd groeit. Wie kniest er dan nog over wat overgewicht? Laat dat jong toch. Ze zit nog volop in de groei; wie weet hoe ze opdroogt.

Integraal onderdeel van dit jaarlijks terugkerende circus is de lintjesregen. Dit jaar waren het er bijna drieduizend, en een daarvan – ga even zitten – was voor Michael van Gerwen. De man die het beste pijltjes in een rond paardenharen bord kan gooien heeft daarvoor een lintje gekregen. En, opvallend, geen mens die het over zijn speklaag heeft gehad. Deze toekenning haalt de sjeu en status van het Ridderschap wel behoorlijk omlaag, als je ’t mij vraagt. Je zou er maar daadwerkelijk een verdiend hebben. Daar sta je dan, met je goeie gedrag en je lintje. Naast die lillende vleesberg.

Nu nog even de oorlogsslachtoffers herdenken en we zijn er voor dit jaar weer klaar mee. De Geen 4 Mei voor Mij-beweging heeft beloofd dit evenement met spreek- en schreeuwkoren op te luisteren, dus het wordt weer een dolle boel. De psychisch gestoorde damschreeuwer van een aantal jaar geleden krijgt een waardige opvolging. De oprichter van dit verwarde clubje bestond het vorig jaar een oproep te doen om Sinterklaas om zeep te helpen. Daarbij dagdroomde hij hardop over hoe hersens en stukjes schedel de verschrikte gezichtjes van kleuters zouden decoreren.

Een grapje, natuurlijk, krabbelde hij later terug. Er zijn mensen voor geslaagdere grapjes in een dwangbuis gestopt, maar deze verwarde man kan zijn bozewittemannenkruistocht ongehinderd voortzetten.

Het Sinterklaasfeest, Koningsdag, de dodenherdenking en welke andere “witte” traditie dan ook ligt zwaar onder vuur. Elke gelegenheid die kan worden aangegrepen om het Nederlandse volk te verbinden, of om de Nederlandse identiteit te versterken, wordt door verongelijkte raddraaiers aangegrepen om de samenleving nog verder uit elkaar te drijven. Als je het parallelle universum van het internet zou moeten geloven, lijken die daar steeds beter in te slagen.

Maar schijn bedriegt. In de provincie stikt het nog van de zwarte pieten. Sinterklaas zijn schedel is nog intact. De Coentunnel is nog steeds niet omgedoopt tot de Mandelatunnel. Wim-Lex en Maxima zijn populairder dan ooit en Amalia wordt een prachtige koningin. Neerlands hoop in bange dagen, Michael van Gerwen, zal nog jarenlang de ranglijst van beste darters ter wereld aanvoeren. Zo’n 350 jaar nadat Michiel de Ruyter de complete oorlogsvloot van de Engelsen tot op de laatste spaander verbrandde, echoot Michael deze overwinning door eigenhandig een Engelse volkssport te slopen. Het heeft wat moois.

Onder het kabaal en het geweld van een handjevol door zelfhaat overlopende damschreeuwers, Republikeinen en Twitteraars zouden we zomaar kunnen vergeten dat we in een mooi land wonen. Een land waarin we doorgaans lief zijn voor elkaar, met een historie, cultuur en tradities waar we trots op mogen zijn, ondanks de gebreken.

Laten we dat dan maar niet vergeten.