Een theorie voor het leven
18-08-2018 Sanne's Hersenspinsels
Je hebt een boek met de titel: 'Gefeliciteerd met je burn-out!'. Ik heb het niet gelezen, want het maakte me een beetje pissig. Gefeliciteerd?! En bedankt!
Om eerlijk te zijn, maakten heel veel dingen me 'een beetje' pissig de afgelopen tijd. Ik was een beetje boos op mezelf over dat ik het zo ver had laten komen, boos op mijn lijf omdat het me in de steek liet, boos op mijn hoofd omdat het met me aan de haal ging of niet werkte, boos op mijn werkgever over hun aandeel in het verhaal.. Boos op de tijd, omdat die zo langzaam ging. Boos op de maatschappij, vanwege alle verwachtingen. Boos op het leven, omdat het niet zo gemakkelijk ging. Vooral boos op dat alles helemaal niet makkelijk ging. En bij mij ging altijd (bijna) alles (bijna) altijd makkelijk.
Ik ben de boosheid nu wel zo'n beetje voorbij. Het gaat langzaamaan steeds beter met me en daarmee maakt de boosheid plaats voor andere dingen. Of misschien is het wel andersom, ik weet het niet. De afgelopen twee weken heb ik in ieder geval genoten. In Zwitserland gaat de tijd langzamer. De verse berglucht, het heldere gletsjerwater, de altijd-veranderende-lucht en de bergen die me klein doen voelen. Het tijd doorbrengen met familie en vrienden, mensen die heel dichtbij staan. Het heeft me goed gedaan.
Mijn vader is verliefd op Zwitserland en daarom ben ik er talloze keren op vakantie geweest. Ik ben altijd al dol geweest op het daar zijn, maar deze keer was het anders. Omdat ik anders naar dingen kijk. Als alles niet meer vanzelf gaat of vanzelfsprekend is, worden ze vanzelf bijzonder.
Niet dat ik eerder niet met een verwonderde blik naar de wereld keek, maar anders. Met haast. Rennend. Altijd op zoek naar nieuwe ervaringen en daardoor soms vergeten dat dat wat er is, wat dichtbij is en recht onder je neus, net zo mooi.
De laatste tijd was ik op zoek naar de zin van het leven, ofzoiets. Jahaa, echt waar. Al jaren vond ik al dat geneuzel over vragen over de zin van het leven maar filosofisch gebazel en toen ineens was ik ook in die fase van mijn leven. Blijkt dat daar nogal wat theorieën over bestaan. En hoe meer ik daarover las, hoe meer ik in verwarring raakte. Toegegeven, een burn-out brein is nogal vatbaar voor verwarring.
Anyway, toen ik daar een tijdje geleden over schreef reageerde mijn zus zo: ' Viktor Frenkl komt via via al twee keer op mijn pad (bij 3x ga ik zoiets echt serieus nemen) maar hij zegt: liefde is het hoogste doel om naar te streven! Onderga de schoonheid van kunst en cultuur (pippi is ook kunst, toch?), behoud je gevoel voor humor ten alle tijden, wees dankbaar voor de kleine dingen, bepaal je eigen houding en hou je daaraan, zie lijden als zinvol (indien het leven zinvol is moet ook lijden per definitie zinvol zijn), blijf in het hier en nu en richt je op een toekomst doel!'
Vooral de 'bepaal je houding en houd je daaraan' raakte een snaar. Want dat betekent dat er niet 1 waarheid bestaat, je maakt je eigen waarheid. En toen luisterde mijn broertje van de week naar een geleide meditatie, met een boodschap van Einstein: 'Er zijn slechts twee manieren om je leven te leven: doen alsof niets een wonder is, en doen alsof alles een wonder is.'
Het voelt alsof alles veranderd is in de afgelopen 16 maanden. Misschien is dat waar, misschien ook niet. In ieder geval is mijn theorie voor mijn leven veranderd. Zo ben ik er achter gekomen dat clichés niet voor niks clichés zijn. Dat alles wat ik denk al eens is gedacht en alles wat ik zeg al eens is gezegd. Dat het leven is wat me gebeurt terwijl ik andere plannen maak. Dat alles er al is. Dat er al heel veel manen opgekomen en ondergegaan zijn lang voordat ik er was en er nog vele zullen volgens als ik er niet meer ben.
Dat ik met mijn hoofd vaker ben bij wat zou kunnen zijn, dan bij wat is. En dat wat is, is wat het is. Soms is dat liefde en blijdschap en dansen en lachen en vriendschap en vallende sterren en watervallen en soms is dat eenzaamheid en teleurstelling, pijn en huilen en regen en rommel en ruzie.
Niet dat dat betekent dat ik geen verantwoordelijkheid kan of wil nemen voor mijn leven. Ik kan met intentie leven. En als die intentie helder is, kan ik me bewust inzetten om daar te zijn waar mijn intentie was om te zijn. Soms is dat accepterend voor wat er is en soms is dat strevend naar iets. Soms is dat weten dat ik iets niet kan en het daarbij laten en soms is dat me inzetten om iets te doen waarvan ik weet dat ik het kan, ondanks dat het me bang maakt of mijn hoofd me wijsmaakt dat ik niet goed genoeg ben. Dat er fases zijn waarin ik meer antwoorden zal hebben dan vragen en dat er fases zijn dat ik alleen maar vragen zal hebben. Wetend dat het leven, en de eindigheid daarvan, me soms bang maakt en de tijd tegelijkertijd voortschrijdt, zich er niets van aantrekkend dat ik bang ben.
Dus, misschien was die felicitatie niet helemaal misplaatst. Zo'n crisis biedt een beetje perspectief.
Bedankt crisis en nou oprotten; ik heb genoeg geleerd.