Breaking!! Annie blogt!!
12-06-2018 Weblog HoeMannenDenken
Annie uit Delfzijl was de stortvloed aan doodsaaie, stompzinnige onzin die dagelijks door de blogger-community over haar werd uitgestort, meer dan moe en kwam zo tot een dapper besluit: Ze is ten einde raad zelf maar gaan bloggen, ondanks dat ze gebukt gaat onder een tamelijk ernstige vorm van dyslexie. Om het niveau in bloggerland wat op te krikken. HMD heeft het gevoel dat Annie geschiedenis gaat schrijven en vroeg daarom hun sterverslaggever, ondergetekende, om deze bijzondere vrouw tot een interview te verleiden.
Laat het verleiden maar aan mijn charmante mij over, want binnen de kortste keren had ik een afspraak met Annie. We spraken bij haar thuis af. Vorige week reisde ik af naar dit gat net over de rand van de beschaafde wereld, gewapend met een kapmes, kettingzaag en een rugzak vol spiegels en kralen, om de kwaadaardige inboorlingen in de omringende wildernis gunstig te stemmen.
Balancerend op de rand van uitputting, het kapmes tot op het heft versleten, maar gelukkig met een inmiddels lege rugzak, bel ik aan bij het opgegeven adres. Na wat koetjes en kalfjes onder het genot van een bak slappe thee, in de slagschaduw van een Friese staartklok die het overige donker-eiken meubilair nors domineert, steekt Annie van wal. Haar idee om te gaan bloggen is uit bittere noodzaak geboren, vertelt ze.
“Laten we wel wezen: het niveau van blogs is niet om over naar huis te schrijven. Het is toch vaak van hetzelfde laken een pak. Ik ga het helemaal anders doen en ik heb de wereld daadwerkelijk wat te melden. De kids zijn de deur uit, mijn man maakt lange dagen en de hond loopt op zijn laatste benen, dus ik heb sowieso niet veel beters te doen.”
“Mijn onderwerpen? Beauty en lifestyle, en zo nu en dan een inkijkje in mijn rijke, persoonlijke leven met een bijzondere nadruk op mijn weg naar een macro-biologisch, veganistisch voedingspatroon. Het is onvoorstelbaar dat nog niemand op dat idee is gekomen. De tijd is er rijp voor en ik ben blij dat ik met mijn bijdragen aan het interweb dit hiaat heb kunnen vullen.”
“Ja, het gaat hard,” verzucht ze, maar met een fonkeling in haar ogen, “misschien wel te hard. Vorige week is het aantal volgers maar liefst verdubbeld! Na een eerdere kaalslag, maar dat mag de pret niet drukken. Hoe dat zo kwam? Welnu, na de publicatie van mijn recept voor stooftofu is een groot deel van mijn achterban op de spoedeisende hulp van het ziekenhuis terecht gekomen. De meesten hebben het niet overleefd. Door mijn aandoening leun ik in mijn werk sterk op de spellingscontrole van de tekstverwerker, maar als die ongelukkigerwijze mijn versie van ‘ui in blokjes’ corrigeert in ‘caustic soda’, is een foutje zo gemaakt. Dat snap je.”
Annie zucht nog maar eens diep, kennelijk toch wat teleurgesteld in deze hobbel op haar weg naar wereldfaam. “C’est la vie”, brengt ze non-verbaal met een schouderophaal over.
“Het gaat nu weer de goede kant op. Zoals gezegd is met de aanmelding van mijn moeder het aantal volgers verdubbeld. Ik heb wel zelf voor haar een Facebook-account aan moeten maken, maar dat duimpje-omhoog en de volgknop heeft ze in een helder moment – en die heeft ze niet zo vaak meer, de arme schat – helemaal zelf gevonden!”
“Het gaat hard nu,” herhaalt ze, “en ik heb geen idee waar dit gaat eindigen. Mijn manager en ik zijn ons aan het beraden en we sluiten niets uit. Een veganistisch receptenboek, een eigen lingerie-lijn, cosmetica waar ik mijn naam aan kan verbinden; we onderzoeken alles.”
Annie vervalt in gelukzalige contemplatie. “Als influencer heb ik nu vooral te maken met keuze-stress,” glimlacht ze.
Er valt een lange stilte, alleen onderbroken door het tiktakken van de klok en een langgerekte ruft van de hoogbejaarde golden retriever in zijn mand. Als Annie zich vanuit de modderige diepten van haar innerlijke wereld omhoog worstelt, en het voorstel doet “iets lekkers, een nieuw ideetje” voor me te bereiden – nee, absoluut geen moeite, ben je mal – besluit ik een eind aan het interview te breien, haar succes te wensen met haar toekomstige ondernemingen en het huis te ontvluchten.
Eenmaal buiten, knipperend in het zonlicht, bespringt me het gevoel aan een vreselijk lot ontsnapt te zijn. Voor de wereld is geen ontsnappen mogelijk, vrees ik, want die is een beauty-, lifestyle- en foody-blogger rijker geworden.