Campagne en heel veel bier

18-01-2017 Terugblik, Schrijverspunt

In Nederland is de afgelopen weken het verkiezingscircus knarsend en piepend op gang gekomen. Speciaal voor deze bijdrage heb ik met gepaste tegenzin de verkiezingsprogramma’s van de meeste partijen doorgenomen. Taaie kost die me jaren van mijn leven heeft gekost. Wat ik allemaal niet voor jullie over heb...

Met Wilders torenhoog in de peilingen, achten de jongens en meisjes van de “bestuurlijke elite” zich bij voorbaat verloren en lijken er daarom weinig zin in te hebben. Roemer kijkt je vanaf z’n campagneposter priemend aan en verklaart dat hij en zijn partijgenoten klaar zijn om te knokken. Wauw. Enig elan kan ‘m niet ontzegd worden, maar sjeezes, het komt gewoon niet over bij die man. Hij ziet er zowel strijdvaardig als wanhopig uit: een opmerkelijke combinatie van emoties. Na tien jaar Den Haag wekt hij nog steeds de indruk verdwaalt te zijn in de grotemensenwereld, met geen flauw benul van wat hij daar zou moeten doen.

Graatsmaak Humbug, lijsttrekker van het CDA, wil terug naar de jaren vijftig van de vorige eeuw, door het gedoogbeleid weer terug te draaien. De SGP wil nog verder terug in de tijd, want die propageren de herinvoering van de doodstraf. Tot een van de bidlippen in hun gelederen er achter kwam dat dit niet bepaald strookte met hun slogan “Voor het leven”. Oeps. Toch maar niet, dan. Die hebben hun draai duidelijk nog niet gevonden.

Jesse Klaver, comfortabel in zijn dubbelrol als lustobject voor menopauzerend Nederland en lijsttrekker voor GL, is vooral met zichzelf en zijn Messiascomplex bezig. Die verwaande snotneus ziet een politieke aardverschuiving aankomen en maakt zich al klaar om de nieuwe minister president der Nederlanden te worden. Ik zal hem in een hartverwarmende e-mail aansporen om een korte vakantie te nemen en tot rust te komen, om daarna weer normaal te gaan doen. Het alternatief is GL om te dopen tot Lijst Jesse Klaver, of Lijst Megalomane Paljas, want in het verkiezingsprogramma kan ik nog maar weinig Groen of Links ontdekken.

Silly Sylvana Simons heeft zich afgesplitst van een andere afsplitsing van een partij die zelf een splinterpartij dreigt te worden. Lees het nog maar eens rustig door: het klopt wat hier staat. Ze gaat nu geheel zelfstandig de nabestaanden van haar gastheren van haar voorouders voor racist uitmaken en ze denkt daarin succesvoller te kunnen zijn dan wanneer ze haar ongemakkelijke alliantie met een stel autoritaire, patriarchale Turken voortgezet zou hebben. Ik denk dat ze daarin gelijk heeft en dat haar achterban zal verdubbelen van 11 naar 22 enthousiaste beroepsgekwetsten met een immigratie- en het-is-niet-eerlijk achtergrond, aangevuld met een handvol schuldbewuste, niet-zozeer-boze-maar-van-zelfhaat-overlopende blanke mannen en vrouwen die een half millennium na dato nog steeds pretenderen in hun maag te zitten met hun slavendrijvende, koloniale voorouders. Niet genoeg voor een zetel, ben ik bang.

Wilders heeft concurrentie gekregen van Thierry Baudet, Jan Roos, voormalig weblogger en nu stemmenmagneet voor het zieltogende VNL, en naar schatting een kleine tweeduizend andere hobbyisten die zich op de kieslijst proberen te ellebogen. In gradaties van beschaving wordt er onderling gebakkeleid over islamisering, democratisering en het vluchtelingenbeleid. Allemaal vissers rond dezelfde vijver, die niet schromen om elkaar schaamteloos met modder te bekogelen. Met deze versplintering op rechts worden we in maart voor het eerst in de geschiedenis niet met een stembiljet, maar met een steekkar vol papieren het stemhokje ingestuurd.

Doodstraf, gedoogbeleid, racisme, Islamisering, het gebrek aan democratie; dat zijn de thema’s waarmee de “gevestigde orde” (en Silly Syl) de in dit tijdsbestek belangrijkste onderwerpen, EU en immigratie, zoveel mogelijk willen ontlopen, omdat die bij het electoraat hoog zitten en omdat ze er geen goed antwoord op hebben. Niet toevallig zijn het juist die thema’s waar door de populistische flanken zwaar op ingezet wordt.

Doorgaan, stoppen met of veranderen van een veel te logge EU met een giga-waterhoofd: daar zou het om moeten gaan, natuurlijk. Laat die stokpaardjes voor een keer op stal, want daar ga je geen zieltjes mee winnen. Toegegeven: alle middenpartijen behandelen het onderwerp in hun verkiezingsprogramma, maar in die van de VVD moet je je eerst door 23 pagina’s gewauwel heen worstelen om het te vinden. En dan nog krijg je een copy-paste van het Brusselse Polit-bureau voorgeschoteld, vol stuitende, wereldvreemde propaganda over vrije handel, open grenzen en hoe geweldig het allemaal is, met geen woord over de nadelen die er ook aan kleven. Een riedel die bij de oprichting van de EEG al belegen was. Voor D66 is de EU het op een na laatste punt dat in hun programma behandeld wordt; bijna een voetnoot. Die laten overigens zien dat ze met hun poten stevig in de maatschappelijke modder staan, door de glorie van de multiculturele samenleving te bezingen.

Het moge duidelijk zijn dat ik geen fan ben van een EU in de huidige vorm. Het besef dat we niet zonder meer kunnen geeft dan ook een ongemakkelijk gevoel. Vanaf morgen zit de wereld opgescheept met een Amerikaanse president, die buiten zijn ontspanningssessies met incontinente hoeren nog wat tijd wil gaan vinden voor deals met andere blaaskaken met meer macht dan goed is voor wie dan ook. Deals die niet per sé goed uit zullen pakken voor ons zwalkende, maar nog altijd knusse continent.

We worden vanuit het zuiden gechanteerd door Erdogan, die zijn grenzen open dreigt te gooien voor nog meer vluchtelingen. Vanuit het oosten loert Putin op de Baltische staten en de rest van de Oekraïne. Het is er beide potentaten alles aan gelegen om de lidstaten van de Europese Unie nog verder uit elkaar te drijven. Met geen van beiden heeft Trump bij voorbaat problemen en het heeft er alle schijn van dat Europa binnenkort niet meer op de automatische bescherming van onze overzeese vrienden hoeft te rekenen, maar dat er van ons verlangd gaat worden dat we onze eigen boontjes gaan doppen.

Het doet ontzettend veel pijn het toe te moeten geven, maar Guy "Middenscheiding" Verhofstadt had afgelopen week volkomen gelijk toen hij zei dat we toe moeten naar een Europese Federatie, waarin we een centrale veiligheids- en inlichtingendienst, grensbewaking en leger nodig zullen hebben om tegenwicht te kunnen bieden aan dit soort externe krachten. Met onvermijdelijk nóg meer gezag en bevoegdheden naar Brussel, waar wij als Nederlanders geen deuk in een pakje boter kunnen schoppen. An inconvenient truth.

Nadat ik mijn FB-vrienden en familie ruim een jaar stierlijk heb verveeld met niet-aflatende haatpreken over Europa in het algemeen, en alles erin in het bijzonder, zit er voor mij dan ook niets anders op dan in maart, met het schaamrood op de kaken, mijn stem uit te brengen op een ouderwetse pro-EU partij. Ratio wint het van de onderbuik, zogezegd. VVD, PvdA, CDA, D66: maakt niet uit welke partij. Het is één pot nat. Het establishment kan op mijn stem rekenen, maar niet zonder prijs: ik zal vol zelfverachting mijn vlucht in alcohol en andere verdovende middelen moeten zoeken - en vinden. Wat het CDA daar dan ook over te zeggen heeft.

Qui biberit te salutant.