Nederlandse problemen en Turkse kwesties
03-03-2018 Terugblik, Schrijverspunt
Het leek er heel even op dat de verstandhouding tussen Nederland en Turkije wat zou gaan ontdooien. Het was bijna een jaar lang ijzig stil tussen de twee superstaten, omdat Nederland de Turken vorig jaar maart verbood om een afvaardiging van Erdogan-marionetten op Nederlandse bodem Zijne Hoogheids glorie te laten bezingen in een “verkiezingscampagne”. Wij hadden onze eigen verkiezingen, dus het leek ónze weledelgestrenge Hoogheid wel opportuun om voor deze ene keer de alfaprimaat uit te hangen en een ferm nee aan Erdogan te verkopen. De overkill aan scheldkanonnades uit de Ottomaanse hoek heeft van “fascist” en “slavenhandelaar” bijna geuzennamen gemaakt. Ik dacht dat die wannabe-kalief een beroerte zou krijgen. Je zag teveel oogwit en het schuim stond hem op de bek. Voor Mark pakte het prima uit, want het Nederlandse volk zit nu tot haar schrik en chagrijn opgescheept met het kabinet Rutte-35.
Een kabinet dat voortvarend aan de slag is gegaan, dat moet je ze nageven. Met aan het roer een Rutte die zich op zijn borst klopt voor een op internationale ontwikkelingen meeliftende, groeiende economie. Het raadgevend referendum zal worden afgeschaft, omdat die “niet aan de verwachtingen voldeed”. Hier past een holle, homerische lach. Om de vinger aan de pols te houden is dat referendum in ieder geval niet meer nodig, want nu ze die verfoeide sleepwet er begin dit jaar doorheen gemoffeld hebben weten ze binnenkort precies wat er onder de bevolking leeft. En waar je je geld aan uitgeeft. En waar je precies was, op 2 maart om 12:34. Je had waarschijnlijk wat te zwaar getafeld, want je boodschappenlijstje van de dag ervoor loog er niet om en je had een uur eerder bij de drogist om de hoek een pakje Rennies gekocht.
Het lijkt me nogal naïef om te denken dat al die data alléén zal worden gebruikt om de noeste Nederlander tegen kromzwaard-zwaaiend terroristisch tuig in bescherming te nemen. Het is een goudmijn aan informatie waar ziektekostenverzekeraars, producenten van allerlei signatuur en de regering zelf likkebaardend hongerige blikken op werpen. Naïef om te denken dat, hoewel die data-zee nu nog streng bewaakt wordt, dat in de toekomst – met andere wetgevers – zo zal blijven. De verleiding zal eenvoudigweg te groot blijken. Alleen daarom zal ik nee stemmen in wat voorlopig het laatste referendum zal worden. We zijn veilig genoeg.
Na een jaar van nors stilzwijgen en tanden blikkeren leek het gesprek tussen Ankara en Den Haag weer voorzichtig op gang te komen. Beide wereldleiders kunnen zich geen gezichtsverlies veroorloven, dus die gesprekken, deels achter de schermen, gingen gepaard met over en weer excuses eisen, opgestoken middelvingers en slaande deuren, maar het begin was er. De hoogste tijd dus om nu dan eindelijk maar die Armeense “kwestie” officieel te benoemen als Armeense genocide, moeten ze in Den Haag gedacht hebben. Jottem, wat een timing! Ik vind dit zo geweldig dat ik overweeg om de volgende verkiezingsronde maar weer eens op een “kartel”-partij te stemmen, in plaats van op zo’n liederlijke populist.
De Nederlandse afvaardiging van de AKP, die zich met twee DENK-zetels in het hart van de Nederlandse democratie – what’s in a name? – gewurmd heeft, vond die erkenning een wat minder goed idee. Kom niet aan een Turk z’n kwesties. Een van die gladde alen, door het weblog Geenstijl heel correct gedubbed als Graaf Denkula, presteerde het om in een interview in godbetert Turkije een oproep te doen aan zijn ambtsgenoten met een Turkse achtergrond. Ze moesten maar eens kleur gaan bekennen in deze discussie.
De halve zool neemt niet eens meer de moeite om zijn diep-racistische motieven te verbergen. Intussen worden vijf NederTurkse kamerleden in Turkije aan de virtuele schandpaal genageld en kunnen ze daarom in Nederland nauwelijks nog over straat. Wat Denkula op zijn beurt kwam te staan op bedreigingen uit het andere kamp. Hij durft er nog over te klagen ook.
Wat we al eerder zagen in het hoogoplopende geschil tussen Erdo- en Gülenaanhangers; wat we al zagen in de net-niet-rellen op Europese bodem rond een Turkse, doorgestoken verkiezing, zie je nu weer gebeuren. Turkse kwesties die opeens Nederlandse problemen zijn geworden.
Alsof we er zelf niet genoeg hebben.