Anne Fleur en het songfestival
28-05-2018 Terugblik, Schrijverspunt
Om een of andere reden konden we deze maand niet onder Anne Fleur Dekker uit komen. Na een tijdje van relatieve stilte rond haar nogal omstreden persoon, dook ze met de regelmaat van de klok op in de (sociale) media.
Als geen ander ben ik tot aan de nok gevuld met vooroordelen en op basis daarvan geformuleerde meninkjes. Daar ben ik niet trots op, maar ik heb met mezelf leren leven, dus dat moeten jullie dan ook maar doen. De eerste keer dat Anne Fleur Dekker haar boze, blonde hoofdje boven het maaiveld uitstak, en Thierry Baudet in een artikel fileerde, had ik uiteraard mijn mening gelijk al klaar.
De naam Anne Fleur stond wat mij betrof, voor:
’t Gooi.
Hockey-meisje.
“Shoppen” met de “meiden”. Locatie: Kalverstraat, Amsterdam.
Wereldvreemd.
Kouwe kak.
Het artikel had ik niet eens gelezen, maar voor deze ene keer zat ik er niet ver naast. Of ze van shoppen houdt of hockeyt weet ik niet, maar feit is dat mejoffer Anne Fleur Dekker in Blaricum met een gouden lepel in haar mond werd geboren. Ondanks haar letterlijk fortuinlijke gesternte, heeft ze gaandeweg rabiaat linkse ideeën ontwikkeld. Ideeën die ze met enthousiasme en zichtbaar genoegen aan iedereen die het wilde horen te kennen gaf. Er waren verrassend veel mensen die het wilde horen, blijkbaar, want in een mum van tijd kende iedereen haar.
Haar stukjes op nogal linkse websites werden gelezen en gedeeld. Ze zat diverse keren bij Mathijs van Nieuwkerk aan tafel. Een paar ongelukkig geformuleerde Whatsappjes later (zo moest Wilders worden gestenigd) werd ze tot haar eigen verbazing juichend tot spreekbuis voor geschift links uitgeroepen en tegelijkertijd gehaat en verfoeid door het weldenkender deel der natie.
Ze was toen drieëntwintig jaar oud. Drieëntwintig. Ik vond het indertijd, niet zo heel lang geleden, ronduit verbazingwekkend dat zo’n jong ding zoveel stof kon doen opwaaien. Haar ideeën waren extreem, maar niet onbekend, hoewel voor veel mensen onbemind. Elk verstandig mens heeft een hekel aan extremisten, maar wie maalt er om wat een permanent bozig, onnozel Goois trutje van drieëntwintig er allemaal van vindt?
Ze is een jonge, onervaren, bloedfanatieke politieke activist en, niet verbazingwekkend, heel erg overtuigd van haar eigen gelijk. What else is new? Op die leeftijd was ik een stuk milder, maar dacht ik het ook allemaal al lang te weten. Ik heb een groot deel van mijn niet onaanzienlijke denkvermogen (Ironie en zelfspot gaan niet samen, Kees! Leer dat nu eens … ) ingezet om de weerzin rond haar persoon te verklaren, maar ben er nog steeds niet uit. Sorry, geen duiding deze maand.
Het was een tijdje rustig, maar nu is ze weer terug. En hoe! Je verzint het niet, maar het meisje dat de wereld waarschuwde voor het grote kwaad dat Thierry Baudet vertegenwoordigde, dat vorig jaar op Twitter opriep om Wilders te stenigen, en dat ooit in een nog wildwoester verleden een lading nertsen heeft bevrijd, heeft een rechtse bal aan de haak geslagen!
Ze heeft verkering met Forum voor Democratie lid Paul van der Bas en prompt zijn de rollen omgedraaid. Nu is het extreem-links die haar tot op het bot haat en vind ze in het rechtse “kamp” een warm nest. Ze wordt alweer bedreigd, nu door haar voormalige “vrienden”. Het kan verkeren, in medialand.
Ze zit nu met PTSS thuis op de bank. De mallemolen heeft voor haar te snel gedraaid. Ik hoop dat ze er snel weer bovenop komt, want het guur rechtse klimaat in Nederland kan wel een frisse, linkse tegenwind gebruiken. Want wat haar nieuwe rechtse vrienden ook mogen denken, ze is nog steeds zo links als de neten.
Als een vierentwintigjarige blaag voor die tegenwind moet zorgen, dan moet dat maar. De scherpe kantjes zijn er wel van af, dus wie weet komt er nog wat verstandigs uit. Ze lijkt me er intelligent genoeg voor.
Ik kan haar alleen maar adviseren om een tijdje in de luwte te blijven, haar wonden door de tijd te laten helen en goed te luisteren naar haar vriend. En laat dat songfestival in godsnaam ook links liggen. Uit eigen ervaring weet ik dat een avondje ESF nog veel diepere wonden kan slaan, je in vertwijfeling en wanhoop achter kan laten.
De wereld is zonder de uitslag van het songfestival al lastig genoeg te begrijpen. Nee, rustig aan Anne Fleur. Ik hoop weer snel wat van je te lezen, maar neem je tijd.