Twee idioten en elf leeuwinnen

16-08-2017 Terugblik, Schrijverspunt

We zagen de afgelopen maand een ruzie tussen twee krankzinnigen escaleren. Toevallig zijn het ook de leiders van staten met een nucleair arsenaal, maar da’s voor kniesoren. Voor het eerst sinds de jaren zestig van de vorige eeuw staan twee alfa-primaten borstroffelend en krijsend tegenover elkaar. In de linkerhoek een Koreaanse sociopaat die in zijn eigen Goddelijkheid is gaan geloven, en rechts een Amerikaanse redneck met een comb-over, van wie de nullen op zijn bankrekening en de hoeveelheid functionerende hersencellen die hij tot zijn beschikking heeft zich omgekeerd evenredig verhouden. Hun dichtstbijzijnde familieleden in de jungle van Sumatra gooien poep, kluiten en takjes naar elkaar; die twee zien wel wat in fire, fury en kernkoppen.

Zag je ‘m staan? Die ene? Met z’n dikke harses als een half-ingedaalde testikel tot zowat tussen z’n schouderbladen ingetrokken en met zijn armen stijf over elkaar geslagen, maakte hij een indruk van een man die op het punt stond iets manhaftigs te moeten gaan zeggen, maar die taak met frisse tegenzin op zich nam. Je zag hem denken: “Jezus, waar ben ik aan begonnen? Ik had voor de rest van m’n leven op een golfbaan kunnen staan. Nee, ik moest zo nodig president worden. En nu moet ik een of andere spleetoog die ik nog nooit heb gezien op z’n plek zetten.”

Na wat gehakkel kwam het ingestudeerde zinnetje er uit: “Any threat will be met with fire and fury, the likes of which the world has never seen!” Gevoel voor drama kun je hem (of zijn tekstschrijver) niet ontzeggen. Die Koreaan met zijn grote waffel was niet onder de indruk en dreigde Guam, een klein eilandje onder Amerikaans gezag, te nuken. Eat that, Trump!

Etcetera. Wie het verste kan pissen en de lengte van de geslachtsdelen van beide heren zijn nog niet ter tafel gekomen, maar dat is een kwestie van tijd.

En daar staan we nu. De overige wereldleiders kijken elkaar wat schichtig aan en niemand heeft ook maar het flauwste vermoeden waar dit gaat eindigen. Die twee heethoofden zijn in een verbale geweldsspiraal verzand en er hoeft nog maar weinig te gebeuren voordat één van die twee volslagen onvoorspelbare idioten de daad bij het woord zal voegen.

Deze ontwikkelingen zijn in Nederland wat ondergesneeuwd geraakt. Wij hadden immers wat anders aan het moeie hoofd. Een elftal Nederlandse meiden haalde het in haar hoofd om Europees kampioen voetbal te worden. Op eigen bodem nog wel. De reacties op die prestatie waren… verward. Vooral de mannelijke helft van onze bevolking wist zich er geen raad mee en flapte er van alles uit.

“Niet om aan te zien, die wijven kunnen er niks van!”
“Mja, leuk voor ze, maar het blijft toch een mannensport, he?”
“Hartstikke goed van die meiden, maar het niveau háált het niet bij dat van de mannen.”

Zelfs de complimenten waren neerbuigend. Talloze columnisten en voetbal-“specialisten” hebben na zitten kauwen op dat algemene, mannelijke gevoel van onbehagen. Waar kwam dat toch vandaan? Er zijn nauwelijks precedenten in de geschiedenis van de sportverslaggeving. Niemand zegt over Marianne Vos “Leuk hoor, zo’n Giro winnen, maar Lance Armstrong fietst jou er natuurlijk helemaal uit.” De hockey-dames worden door mannen alom bewonderd en niet alleen vanwege hun regelmatig opwaaiende korte rokjes. Geen man die het in z’n hoofd zal halen om hun fysieke prestaties te vergelijken met die van mannen. Dus waar ligt het dan aan?

Een roffel op de trom is hier op zijn plaats, want deze terugblikker gaat het u vertellen. Ik heb er wat diepe contemplatie tegenaan gegooid en het resultaat mag er zijn.

Mannen zijn (diep van binnen, onbewust) boos en teleurgesteld omdat vrouwen hun laatste bastion van mannelijkheid met voeten treden. We worden met tegenzin een genderneutrale wereld met een hopeloos ingewikkeld spectrum aan seksuele voorkeuren ingemoffeld. In deze wereld vol oprukkende grachtengordelwaanzin hunkeren de cisgenders (ja, dat is een woord tegenwoordig) naar een beetje normaliteit. Voor hen is de scheiding der seksen nog een feit en het heeft geen pas dat een handvol meisjes sans gene een genderbarrière doorbreekt door te gaan voetballen en dat nog met succes te doen ook! Schokkend! Vrouwen hebben net zoveel op een voetbalveld te zoeken als mannen op een Tupperware-party. Het is tegennatuurlijk, het hoort niet en wegwezen. Ga koken, ofzo.

Het helpt ook niet dat het huidige mannenteam als een baksteen zakt op de wereldranglijst en heden ten dage tegen een zaterdagmiddag-amateurclub uit Albanië met moeite overeind kan blijven. Mijn idee? Gewoon lekker blijven voetballen, dames. Dat het niveau nog niet daverend is, is alleen maar logisch, want er is tot nu toe nauwelijks in het damesvoetbal geïnvesteerd. Die zure zakken draaien vanzelf bij en ondertussen kan ik eindelijk gewoon een leuke pot voetbal kijken, in plaats van naar tweeëntwintig arrogante, overbetaalde lamzakken met sterallures. You go, girl!