Vergeving (II)
19-09-2018 Column
Blacky is lief. Niet al te snugger, maar lief!
Zelfs de eenkennige Laima lijkt er nu van doordrongen. Laima houdt van haar baasjes, maar zal de rest van de wereld, waaronder haar overige huis- en soortgenoten, hooguit tolereren. Terwijl Vito nog regelmatig genadeloos wordt weggesnauwd, mag Blacky nu bij haar op haar favoriete kussen. Daar was wel wat volharding voor nodig, maar laat dat maar aan Blacky over.
Blacky snapt niet veel van hondensignalen, of ze interesseren hem niet. Dat helpt. Als Laima haar tanden laat zien, vormt Blacky’s rug zich in een speelboog. Als Laima snauwt, tikt hij haar voorzichtig met een van zijn lange stelten op haar kop. “Doe eens lief,” lijkt hij ermee te willen zeggen.
Laima, die dacht deze indringer weleens even op z’n plek te zetten, is om. Of ze heeft het stomweg opgegeven. Blacky kreeg uiteindelijk zijn zin en ging lekker naast haar op het kussen liggen knorren. Althans de voorste helft van zijn lijf, de rest kon er niet bij. Met die lange stelten van ‘m.
Vanmorgen kreeg Laima nochtans stank voor dank. Blacky kan inmiddels fier met een achterpoot omhoog plassen (de eerste keer viel hij om), maar hij heeft nog wat moeite met mikken. Toen we vanmorgen van de auto naar de wandelwei in Woerkum liepen, ging zijn achterpoot al bijna routinematig omhoog en - ietwat wankel op zijn andere drie poten - produceerde meneer een straal urine die alle kanten op vloog. Niet alleen zijn eigen poten, de riem en mijn broekspijp kregen de volle laag, ook Laima kreeg haar allereerste Golden Shower.
Laima schudde met haar kop en rolde met haar ogen. Blacky huppelde van de prins geen kwaad richting wandelwei. Vito zag dat het goed was.
Thuis aangekomen trok ik als eerste werk een schone broek aan. Toen ik weer naar beneden kwam, zag ik dat Blacky zich al naast Laima op haar kussen had gevleid. Het kussen ruikt naar pis, maar daar lijken ze zich geen van beiden wat van aan te trekken. Het zit wel goed met die twee.