Milieupark
19-11-2016 Column
Eens per jaar ruim ik m'n schuur op en breng een kar vol (!) rotzooi naar het milieustation, zoals het een brave, milieubewuste burger betaamt. De regel die ik hanteer is als het een jaar lang niet van z'n plaats is geweest, dan kan het weg.
Zo ook vandaag.
Sta ik daar met een stuk houten radiatorbekisting in mijn handen te twijfelen tussen de container voor geïmpregneerd of bewerkt hout en de container ernaast, voor schoon hout. Het is gelakt, dus niet schoon, maar het is ook niet geïmpregneerd. Wat te doen?
De medewerkers van het milieustation hebben koffiepauze of andere urgente zaken aan hun hoofd, dus ik denk "Wat kan mij het schelen?" en gooi dat stuk op de gok in de container waar bewerkt hout in moet.
Iemand heeft ineens tijd voor me. Een ontketende furie staat vingerzwaaiend in mijn gezicht te brullen dat ik dat stuk in de andere container had moeten gooien. Of ik dat stuk hout er even uit wil vissen.
De rand van de bijna lege container staat op gelijke hoogte met de "werkvloer". Ik werp een blik in een gat van bijna drie meter diep, om vervolgens haar ongelovig aan te staren.
"Wat denk je zelf? Ik ga echt die container niet in."
"Je moet het eruit halen! Zo werken we hier niet!"
"Heb je een ladder dan? Hoe moet ik dat doen?"
"Dat hout moet eruit en in die andere bak!"
"Ach, laat toch liggen. Wat kan jou het schelen?"
"Nee, dat kan echt niet. Dat hout moet eruit!"
Dat gaat zo even door. Mijn tegenwerpingen komen niet echt aan, dus ik zeg sorry zonder het te menen en draai haar de rug toe, laad de rest van de rommel uit en stort het in de goeie bakken. Hoop ik. Achter me blaast die kenau nog even door, maar dat negeer ik.
Waarschijnlijk is een voorman, of misschien een collega met iets meer hersens getuige geweest van het voorval, want terwijl ik het dekzeil van de kar dicht knoop hoor ik achter me iemand haar keel schrapen. Mijn vriendin is terug.
"Sorry hoor, ik had niet zo uit moeten vallen."
Ze lijkt het nog te menen ook, dus ik strijk over mijn hart.
"Het is al goed. Dit moet een stressvolle baan zijn. Alle begrip."
Ik kon het niet laten, maar ze pikt de ironie gelukkig niet op, want ze begint helemaal te stralen en me enthousiast te vertellen over wat iedereen allemaal fout doet. Gips bij het puin, plastic bij het piepschuim, oud-ijzer bij het restafval: drama's! Wat je allemaal niet meemaakt op een milieustation!
Met moeite ontsnap ik aan deze litanie. Ga naar huis in de wetenschap dat de wereld vol domkoppen zit die de verschillende soorten afval niet uit elkaar kunnen houden, en dat ik er een van ben.
Prettige zaterdag, allemaal!