Metoo!
23-10-2017 Weblog HoeMannenDenken
Zal ik dan maar gelijk met de deur in huis vallen?Ik ben vroeger, toen ik nog wat jonger en wilder was, eens opgepikt door een boosaardige cougar, die me genadeloos heeft misbruikt. Dat is een aparte ervaring voor een jongeman die nou niet bepaald de vruchten van zijn adolescente jaren heeft geplukt. Die zich op z’n eenentwintigste al geestelijk aan het voorbereiden was om als maagd te sterven. Gelukkig weet ik er niks meer van.
Ik kwam terug van een wintersportvakantie met een stevige griep onder de leden. Het leek me het beste om het virus te bestrijden met een aantal borrels Jaegermeister in mijn stamkroeg. Normaal gesproken zijn bakerpraatjes niet aan mij besteed, maar deze (alcohol doodt ziekmakende, onzichtbare beestjes) paste te zeer in mijn straatje om het niet uit alle macht te willen geloven.
De eerste twee hielpen niet. De laatste twee waarschijnlijk ook niet, hoewel ik me toen al wel een heel stuk beter voelde. Dacht ik. Moeilijk te zeggen, want eigenlijk voelde ik op dat punt helemaal niks meer. Het waren de laatste twee borrels uit een hele fles en ik was de enige aanwezige die avond die het dronk.
Het laatste wat ik me van die avond in Café Cafetaria ‘de Alm’ herinner, is dat plotsklaps de bar en alles erin omhoog schoot en twee rare vrouwen die vruchteloze pogingen ondernamen om me van de vloer op te rapen. Ze stonden allebei als bezetenen aan me te sjorren, terwijl ik ze wat slapjes van me af probeerde te duwen. Ik wilde gewoon lekker slapen.
Daarna: een gapend, zwart gat in mijn geheugen, tot ik zonder waarneembare overgang wakker werd in een onbekend bed. Terwijl ik me af lag te vragen waar ik in godsnaam was, kwam een van die behulpzame dames vrolijk met een pot koffie en een paar mokken binnen wandelen. Waarschijnlijk hadden die twee een muntje opgegooid en natuurlijk, met mijn mazzel, had de afstotelijkste gewonnen.
Wat er tot mijn diepste afgrijzen de slaapkamer betrad, had alle kenmerken van een spiernaakte vrouw, en weinig tot geen van de kenmerken van een spiernaakte vrouw waarmee je samen in een slaapkamer zou willen vertoeven. Ze gedroeg zich en zag er precies zo uit als je zou verwachten van een vrouw die een laveloze, zo niet bewusteloze, onbekende jongeman uit een kroeg mee naar huis neemt om eens lekker af te raggen. God weet wat ze met me heeft uitgehaald. Ik in ieder geval niet.
Uit beleefdheid heb ik met haar koffie gedronken, ontdook na een gemompeld “houdoe” ternauwernood een afscheidszoen en rende half in paniek en met mijn haar in de war naar buiten. Het was een lange walk of shame naar huis. Lang genoeg om mijn hoofd wat helderder te krijgen, zodat ik de gebeurtenissen van de avond ervoor met een zekere nauwkeurigheid kon reconstrueren.
Conclusie: ik was het slachtoffer geworden van een date rape. Yep. Me too.
Het eigenaardige is dat dit voorval, waar ditmaal geen letter van is gelogen, me volkomen onverschillig liet. Ik voelde me niet smerig of misbruikt, terwijl dat misschien wel zou ‘moeten’. Nu ik erop terugkijk, is het hooguit een van die gebeurtenissen waar ik allesbehalve trots op ben. Niet mijn finest hour. Het heeft me geen trauma’s opgeleverd, zoals voor mijn lotgenoten, die het slachtoffer zijn geworden van seksueel geweld en wat hen is overkomen de laatste weken op de sociale media uitschreeuwen.
Dit stukje is zeker niet bedoeld om dat leed te bagatelliseren. Je kan en mag een mens niet beoordelen op hoe ze met dit soort dingen omgaan. Ik schrijf dit hooguit om een kanttekening bij de zoveelste wereldwijde emo-campagne te plaatsen. En om te vermaken. Soms is misbruikt worden grappig. Raar maar waar.