Mighty Mike
02-01-2018 Column
Michael van Gerwen, die in de achtste finale met moeite overeind bleef tegen Price, meende achteraf te moeten opmerken dat zijn tegenstander “er niet zoveel van kon”. Een staaltje natrappen waar Taylor nog een puntje aan kan zuigen. God, wat is het toch eigenlijk een naar mannetje.
Godzijdank werd hij er door een weergaloze Cross twee ronden later het toernooi uitgetrapt. Ook nu vond niet-zo-Mighty Mike dat hij desondanks beter had gespeeld dan Cross: hij had immers maar liefst zes match-darts gemist. Dat Cross hem met zijn ijzersterke spel zo onder druk had gezet dat hij die bijna wel moest missen, kwam natuurlijk niet in hem op. De sloopkogel uit Vlijmen kan of wil zich dat eenvoudigweg niet voorstellen. Arrogant stuk vreten.
In de finale zagen we een échte winnaar. Eentje die voor de wedstrijd in afgewogen bewoordingen blijk gaf over de wedstrijd nagedacht te hebben. Een jongen met zelfvertrouwen, zonder de arrogantie die daar inmiddels bij lijkt te horen. Een winnaar die zijn tegenstanders met respect benaderd.
Met de nodige mitsen en maren dacht hij van Taylor wel te kunnen winnen. Dat bleek. En hoe! Phil Taylor werd in zijn afscheids-finalewedstrijd volkomen van het podium geveegd. Cross kon inderdaad winnen: niet omdat Taylor een slechte dag had, maar puur op eigen kracht. Het was een adembenemend spektakel, met een scorend vermogen en een finishpercentage die zelden of nooit eerder zijn vertoond in een finalewedstrijd van het WK.
Michael van Gerwen: het was leuk zo lang het duurde. De koning is dood, lang leve de koning. Zijn naam is Rob Cross.