Waar is de Echte Man gebleven?
07-08-2017 Weblog HoeMannenDenken
Af en toe hoor je een vrouw, of zelfs een twijfelfeminist, de verzuchting slaken: ‘Waar is de Echte Man toch gebleven?’ Vrouwen voelden zich al of niet terecht onveilig, belaagd door woeste horden testosteron-bommen die zich rond AZC’s en nood-opvanglocaties leken te concentreren.
Het lijkt achteraf erg mee te vallen, maar dat gevoel van onveiligheid is niet helemaal verdwenen. Na decennia van women empowerment wil de Grrrl! weer een paar sterke schouders om achter te schuilen. Een vent met indrukwekkende biceps, haar op z’n borst en kruis, en jatten als kolenschoppen om heur vege lijf te beschermen tegen seksgedepriveerd tuig.
Waar de Echte Man gebleven is? Die is incognito, dames. De Echte Man heeft zich onder het feministische geweld, dat pakweg dertig, veertig jaar geleden een aanvang nam, genoodzaakt gezien om ondergronds te gaan. De basis werd gelegd op de lagere school, met juffen die drukke jongetjes niet begrepen. Alfamannen in de dop, die woest krijsend de pikorde aan het vastleggen waren: hoogst ongepast. In plaats van herrieschoppers een paar rondjes rond het schoolplein te laten rennen, werd hun ouders geadviseerd het kroost met ADHD-medicatie te verdoven. En zo geschiedde, waarna het echte werk kon beginnen.
Klassieke rollenpatronen werden aan de kant gegooid, vrouwen hardhandig uit hun natuurlijke habitat (keuken en slaapkamer) gesleurd, of ze nou wilden of niet. En de mannen mochten geen man meer zijn, laat staan een Echte Man.
Op zorgzaamheid stond sociaal isolement, geen vrouw die zich door een man nog liet betuttelen. Sterke, zelfredzame vrouwen dopten hun eigen boontjes. De toepassing van zinvol geweld, voorheen met een ijzige frons gadegeslagen, werd niet meer gedoogd. De tijden dat je als man met een andere man gezellig op de vuist ging om een uitputtend meningsverschil in de kiem te smoren, waren voorbij. Er moest gepraat worden. Gevoelens alleen verbaal geuit. Gevoelens van anderen begrepen. Zoals vrouwen dat doen. Doodvermoeiend.
De feministische doctrine heeft zich genesteld in het gezonde verstand, waardoor de Mannelijke helft van een complete generatie nagenoeg is gesloopt. De Echte Man heeft zich moeten verstoppen achter een laag gezichtscrème, een keurig gestylde baard en een handvol gel in het dure kapsel. Hij sloop rond op Crocs, of stond in een grand café met een geschoren schaamstreek schichtig aan een roseetje te nippen. Altijd op zijn hoede voor de Dolle Mina’s van de vrouwenbeweging, die streeplippig en onvermoeibaar de straten, kroegen en kantoortuinen afstroopten op zoek naar de laatste man die het in zijn hoofd haalde een seksistische grap te maken, om die met rechtszaken in submissie te schoppen.
Gaandeweg zijn de Echte Mannen nagenoeg vergeten hoe je een Echte Man moet zijn.
Het tij lijkt te keren. De Moderne Vrouw is als een Dr. Frankenstein, geschrokken van wat ze in het leven geroepen heeft: een land vol halfzachten die zich geen raad weten met de herziene eisen van het vrouwelijke kamp. De ridder op het witte paard, of desnoods de woesteling die in een houthakkersoverhemd met opgestroopte mouwen en vuisten als aambeelden gehakt maakt van een aanrander, heeft plaats gemaakt voor een bange snurker die zenuwachtig met z’n smartphone staat te hannesen.
‘Gaat het, schat? Zal ik de politie bellen?’ Dat is in het gunstigste geval. De kans is groter dat hij je als levend schild gebruikt. Of de aanranding filmt en deelt op het www. De Echte Man in hem, begraven onder opgelegde beschaving, schreeuwt het uit in frustratie.
Zoals gezegd is er goed nieuws: de Moderne Vrouw wil de Echte Man weer terug, en snel. De bevrijding is nakende. Wij mannen zitten vrij simpel in elkaar en zijn heel gemakkelijk te de-programmeren. Je stuurt ons eenvoudigweg in groepjes een week de Ardennen in met een rugzak vol bier, Zware van Nelle en verder niks.
Allemaal jongens onder elkaar en voor je het weet zit je Echte Man als herboren bierboerend en ruftend op de bank voor de tv, met zijn maten kruiskrabbend de scheidsrechter tijdens een potje Ajax-Feyenoord uit te schelden.
Oude tijden zullen herleven. Oude tijden? Gouden tijden in het verschiet! Ik verheug me er nu al op.